Στη μνήμη του Ζεύγους

Αγωνιστής…

Ψαχουλεύω τη λέξη, την περιεργάζομαι…

Αφουγκράζομαι τους ψιθύρους και τις κραυγές που κρύβονται μέσα της.

Της μυρωδιές της.

Σκύβω για να νιώσω τα συναισθήματα που αναδύονται αρχικά σχεδόν ανεπαίσθητα:

 

Ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο

Όραμα που σε κάνει παράνομο

Αφοσίωση

Ισχυρό ανήκειν

Πόνος, πολύς πόνος

Στεναχώρια και οργή για τις αδικίες και τους βασανισμούς που υπέστησαν συναγωνιστές, φίλοι, συγγενείς

Φόβος μην δεν αντέξω στις ανακρίσεις

Σιωπή

Συνωμοτικές προφυλάξεις

Συνεχείς μετακινήσεις

Κρύψιμο

Απομόνωση

Εξορία

Οι δύο που γίνανε ζέβγος

Μόνιμη αγωνία τι κάνει το παιδί, η γυναίκα

Απώλειες συντρόφων που εκτελέστηκαν

Παγωμένο κελί

Αδύναμο σώμα, το κεφάλι να καίει από πυρετό, μα ο νους γεμάτος από εικόνες ιστορικών αγώνων

Διαρκής κίνδυνος

Αγανάκτηση απέναντι στον δωσιλογισμό

Θάρρος και πείσμα

Χαρά στην κάθε νίκη

Αδρεναλίνη

Σκοινί που κρέμεται από το παράθυρο πέμπτου ορόφου ενός νοσοκομείου

Μεθυστικές στιγμές ελευθερίας

Ένα αξίωμα χωρίς ισχύ καταδικασμένο εκ των προτέρων

Βάρος της ευθύνης

Λαχτάρα και βασανιστικές αμφιβολίες

Αγωνιώδης προσπάθεια για αποφυγή της αιματοχυσίας

Μια κηλίδα αίματος στην οδό Αγίας Σοφίας στην Θεσσαλονίκη

Σαν σήμερα

20 Μαρτίου 1947

 

Μοναδική οικογενειακή φωτογραφία

Λιγοστές στιγμές οικογενειακής ευτυχίας

Κασκόλ που ζέσταινε τους ώμους σου

Και απέραντη αγάπη

Αγάπη

Στέλνω εκεί που βρίσκεται η ψυχή σου

και σε όλους τους συγγενείς που η ζωή δεν μ’ άφησε να γνωρίσω

Συνδεδεμένοι είμαστε έτσι κι αλλιώς…